قرآن «معجزه» جاویدان پیامبر اکرم(ص) است. تعبیر «معجزه» در قرآن به کار نرفته، اما تعابیری نظیر: بیّنه، آیه، برهان و سلطان ناظر به آن است؛ زیرا کارهای پیامبران در درجه نخست به منظور ناتوان ساختن مخالفان آنها عرضه نگشت تا تعبیری چون «معجزه»، یعنی «امر ناتوان کننده» از ریشه عجز بر آن صادق باشد؛ بلکه هدف از ارائه معجزات پیامبران، عرضه نشانه‌هایی برای اثبات حقانیت آنان و قانع ساختن مردم، به‌ویژه حقیقت‌جویان بوده است.
همه آثار عالم آفرینش از ذره تا کهکشان معجزه است؛ چرا که بشر از خلق و ایجاد آن عاجز است، به همین دلیل خداوند متعال در قرآن، پدیده ها و اشیاء گوناگون را به عنوان آیه یا آیات یاد می‌کند.
با وجود این‌که همه عالم مملو از آیات خداوند متعال است، در عین حال معجزات خاصی به انبیای الهی داده است تا معجزات یا آیات خود را به عنوان بیّنات به مردم معرفی کنند؛ یعنی به اندازه ای رسالت پیامبرانش را روشن و واضح معرفی کند که جایی برای تردید مردم باقی نگذارد.
در کتاب پیش رو معجزات خدای متعال را در چهار فصل تنظیم شده است. فصل اول به معجزه یا آیات آفرینش اختصاص دارد. در فصل دوم از آیه به عنوان آینه حقایق هستی بحث شده است. در فصل سوم نیز به دلایل عدم دریافت پیام قرآن از سوی بشر پرداخته شده و فصل چهارم به معجزات خاص انبیای الهی اختصاص دارد. هم‌چنین به برخی حوادث که خاص پیامبری نبوده لکن معجزه الهی بوده و در قرآن به آن اشاره شده، پرداخته شده است.