وصیت نانوشته (نگاهی به حدیث دوات و قلم)

پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در واپسین روزهای عمر خویش در صدد تجهیز لشکری با فرماندهی اسامه بن زید برآمدند و همه را به پیوستن به آن لشکر امر کردند.
گروهی در صدد مخالفت و تمرّد از دستور پیامبر در مدینه ماندند و به تدارک توطئه‌ای برای بعد از رحلت حضرت پرداختند. حضرت برای اتمام حجت، کسانی را که به لشکرگاه نرفتند مورد لعن قرار دادند.
حضرت چهار روز قبل از رحلت‌شان، در حالی که در بستر بودند، متوجه شدند عده‌ای به بهانه عیادت در مدینه باقی مانده و به لشکر اسامه نپوسته‌اند، لذا لب به سخن گشوده و فرمودند: «قلم و کاغذی بیاورید تا چیزی بنویسم که بعد از آن هیچگاه گمراه نشوید.»
عده‌ای برای رسیدن به مطامع دنیوی خویش، حضرت را متّهم به هزیان‌گویی کردند و مانع نوشتن حضرت شدند و کردند آنچه نباید می‌کردند.
این نوشتار به ماجرای تمرّد منافقین از دستور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و نتایج منفیِ حاصل از آن، که قرنهاست دامن‌گیر جهان اسلام شده است، پرداخته و برخی از زوایای آن را توضیح داده است.