نیایش سحر(۲) شرح دعای جوشن کبیر(ترجمه و شرح منظوم)

خداوند متعال از سر رحمت و محبّت، اسمای خود را اسباب تربیت و مراقبت و هدایت ما بندگان قرار داده است؛ اگرچه همه چیز عالم را نادیده می بیند و نانوشته میخواند؛ با این وجود سرّی بین خدا و بندگان است که با دعا و نیایش و خواندن اسمای الهی رمزگشایی میشود. خداوند متعال به رسول گرامی اش فرمود : «بندگانم از من سؤال نمودند بگو: به آنها نزدیکم و هرگاه مرا بخوانند اجابت می‌کنم.» (بقره، 186)
خداوند متعال دعا را وسیله گفت‌وگو بین خود و بندگانش قرار داده و به وسیله دعا و خواستن آگاهانه و عاشقانه، استعداد او را شکوفا می‌کند و بر رشد و تعالی روحی و اخلاقی او می‌افزاید و خرمن وجود او را شکوفا می‌سازد.
هم‌چنین خداوند عزیز و مهربان به منظور ایجاد جاذبه در گفت‌وگو و نیایش بندگان، اسمای خود را عالی‌ترین جلوه خواندن و نیایش معرفی می‌نماید؛ چنان‌ که فرمود: «پس او را با آن اسمای زیبا بخوانید.» (اعراف، 180)
البته ذکر اسماء الله صرفاً نباید زبانی باشد بلکه مراد از ذکر، ادراک مسمّی و چشیدن لذّت آن است. علاوه بر اسمای حسنیٰ، خداوند متعال دارای اسماء عظمیٰ نیز هست که به دعای «جوشن کبیر» معروف است و به عنوان زره و جوشن برای رسول خدا(ص) از سوی حق تعالی هدیه شده است. محال است کسی این دعای شریف و عجیب را با توجه بخواند و دچار جوشش و هیجانات درونی نشود.
مترجم می‌نویسد:«در رمضان سال 1442 ه.ق توفیق شد تا ضمن ترجمه روان دعای شریف جوشن کبیر، در قالب صد بند با عنوان «نیایش سحر» آن را به نظم درآورم تا خوانندگان عزیز با لطافت زبان شعر و ادبیات منظوم لذت بیشتری از خواندن این دعا ببرند و حقیر را نیز در لطایف عارفانه خود از دعای خیر فراموش ننمایند.
سفارش و تقاضای مؤکد حقیر آن است که همه عزیزان از اعجاز دعای جوشن کبیر و تأثیر فوق العاده آن در حل مشکلات مادی و معنوی غافل نباشند و بدانند که یقیناً خداوند متعال در اسمای حسنی و اسمای عظمی خود تجلّی دارد و عبد سالک با تکرار اذکار الهی می‌تواند دمادم از انوار تجلّی رحمانی حضرت حق تعالی بهره مند شود و قلب خود را از شوائب و آلودگی‌ها پاک کند.»