دنیا و دنیا گرایی در نهج البلاغه

نسخه الکترونیکی (PDF) در سایت طاقچه موجود می باشد.

پرسش از چیستی دنیا و دنیا گرایی و رابطه آن با دین و نقش کارکرد گرایانه و ساختار گرایانه دین بر نهاد های گوناگون دنیا پرسشی است که از قدیم الایام ذهن بشر را مشغول ساخته و ادیان الهی و آسمانی نیز برای تبیین این مسئله در راستای هدایت انسان ها بدان پرداخته اند. اصطلاح دنیا غالبا در معنای اصلی خود یعنی عالم طبیعت و جهان هستی به کار می رود همان گونه که در روایات ما از آن با عبارت “مزرعه آخرت”، “محل تجارت اولیای الهی” و یا “سجده گاه دوستان خدا” یاد شده است. گاهی دنیا به معنای تعلق و دل بستگی به مظاهر دل فریب دنیا به ویژه لذت ها حرام آن به کار می رود که روایات ما به شدت آن را مذمت کرده و بی ارزش تر از “عطسه بز” یا “کفش کهنه” و … دانسته اند. آنچه در این نوشتار مورد بررسی قرار گرفته دنیای مذموم است که عامل انحراف و موجب تباهی و فساد ایمان و آخرت انسان ها با بهره گیری از کلام امیرمومنان علی (علیه السلام) در نهج البلاغه می باشد.