«مادر» در همه‌ ادیان و از هر جهت مقام ارجمند و والایی داشته و دارد، اما اسلام بیش از دیگر مکاتب به این مسئله توجه نموده و به مادر عظمت بخشیده است.

این واژه به اشکال مختلف، در قرآن ذکر شده و در احادیث و سیره معصومین(ع) و برخورد ایشان با مادران‌شان و تعظیم در برابر نام مادر هم، بیان‌گر علوّ مقام و منزلت مادر است.

حضرت فاطمه(س) که ملقّب به زهرا و سیدة نساء العالمین است به عنوان «مادرِ اهل ادب» تنها زن شایسته‌ای است که موجب تداوم نسل پیامبر(ص) شد.

سخنان و زندگی عبادی، سیاسی و اجتماعی ایشان به‌مثابه میراثی برجای مانده از ایشان مورد توجه مسلمانان و به‌خصوص شیعیان قرار می‌باشد و مصحف فاطمه، خطبه فدکیه، تسبیحات و نماز حضرت زهرا بخشی از میراث معنوی فاطمه3 است.

اما آنچه بر این «کوثر ولایت» گذشت بعد از گذشت بیش از چهارده قرن هنوز جان‌سوز و غم‌افزاست. نوشتار حاضر که گذری کوتاه و تألم‌برانگیز بر زندگانی سراسر معنوی و اجتماعی این بانوی گرامی می‌باشد دل‌نوشته‌هایی داستان‌واره است که در صدد بیان این وقایع تلخ تاریخ می‌باشد.

ادبیات به کار گرفته در این اثر، کمک شایانی به ارتباط و درک بیشتر و بهتر موضوعات کرده است.