مؤلف در ابتدای سخن آورده است:
«عشق از حبّ ذات کردگار ناشی می‌شود و از پرتو این عشق بود که موجودات در عالم ملک و ملکوت آشکار شدند، اما کیفیت تجلی به اسماء الهی مربوط می‌شود؛ زیرا این اسما و صفات هستند که میل فصل و جدایی و ظهور و آفرینش را دارند.
عشق یعنی حبّ ذات پروردگار** عالمـی را کــرد بـا او آشکـار
نزد عشق اسماء کُرنش کرده‌اند** میل فصل و آفرینش کرده‌اند
عشق پیام صفات را برگرفته و به محضر حضرت ذات آمد و رخصت طلبید. او را اذن دادند تا پیام صفات را اظهار کند. عشق پس از تعظیم و تشریف ادب گفت: جمله صفات از حضورت تقاضا دارند که از حُبّ ذاتی دم زنی تا از پی آن دم آدم و عالم خلق شوند؛ و نیز اظهار داشتند که چون آنها را اقتضای ظهور عطا نمودی می‌توانند با ظهور خود آثار و برکات حضور را در فضای عالم ملک و ملکوت برافشانند، اگر از بر کلامت «کاف» و «نون» صادر شود همه به خلعت هستی، آراسته خواهند شد.
ذات حق تعالی به عشق فرمود: ای نور بصرم! من که در بیان و نظر نمی‌گنجم، با این‌که مرا رؤیت و ظهوری نیست، این تقاضا را اجابت می‌کنم، از حبّ ذاتی صورتی می‌سازم تا نور مرا تجلی دهد، و این صورت خلیفه من است و آیینه روی من می‌شود.»
در این نوشتار «عشق» در خمسه آل کساء به تصویر کشیده شده و مضامین عرفانی و نابی را در بر گرفته است که مطالعه آن بر دوستداران و مخبین اهل بیت عصمت و طهارت توصیه می‌شود.