«امامت» در اصطلاح مکتب تشیّع یک امر انتصابی است نه انتخابی؛ و مربوط است به عهده گرفتن رهبری الهی از طرف پیامبر اکرم(ص) در اجرای تمام امور مربوط به دین و دنیای مردم و اصلاح اجتماعی آنها از نظر فرهنگی و اقتصادی و امنیّتی و جنگ و صلحی که مورد تأیید و تشخیص خود اوست. به همین جهت علمای امامیّه و مکتب تشیّع امامت را از اصول دین شمرده‌اند.
مهم‌ترین اصل از اصول اعتقادی و ایمانی اسام بعد از اعتقاد به نبوت پیامبر(ص) ، ایمان و اعتقاد به امامت و رهبری کسانی
است که قرآن کریم و خود حضرت رسول آنها را برای رهبری امّت اسلامی تعيين و معرفى كرده بودند، ولی با كمال تأسّف گروهی پیام‌های قرآن و پیامبر اکرم(ص) را در این زمینه نادیده گرفتند و این امر موجب شد تا جامعه مسلمانان به مکتب تشیّع و چند قسمت تسنّن به نام‌هاى حنبلى ، شافعى، مالکی و حنفى تقسیم شود.
در اين نوشتار، مكتب تشيّع استدلال‌های منطقی مکتب خود را در چهار بخش: مفهوم امامت، آیات مربوط به انتساب امیرالمؤمنین(ع) و اولاد معصوم ایشان به امامت، دلایل حدیثی مربوط به امامت امیرالمؤمنین(ع) و توضیحاتی در مورد برخی انحرافات غاصبین خلافت، كه هر بخشى نيز داراى چند فصل است، مطرح نموده تا توسط اهل تعقل و اندیشه مورد نقد و بررسی قرار گیرند.