شاید «نهج البلاغه» را به ظاهرِ زیبا و فصاحت و بلاغت آن بشناسیم و یا آن را به کتاب خداشناسی، زهد، عرفان و معادشناسی محدود بدانیم، غافل از این‌که علاوه بر مسائل فوق، به اسرار آفرینش، قوانین حاکم بر طبیعت و تاریخ، روابط زندگی اجتماعی، اسلوب حکومت‌داری و شیوه‌های تمدن‌سازی، جهان‌داری، جهان‌دانی و جهان‌آرایی به شایستگی اشاره می‌کند و پرده از اسرار غیب بر‌می‌دارد.
در مجموعه حاضر اصول اصیل و فلسفه بی‌بدیل مددکاریِ علوی با ابعاد جامع و گسترده آن از منظر نهج البلاغه به تصویر کشیده شده است. سیره و منش ساده‌زیستی، درد آشنا بودن با محرومین و تجربیات عملی و سلسله اقدامات جامع محرومیت‌زدایی امیر مؤمنان(ع) در طول تاریخ بشری و جامعه جهانی او را به «صوت العداله الإنسانیه» و یگانه الگوی مدیریت مددکاری اسلامی مبدل ساخته است.
آن‌چه مددکاری علوی را از مددکاری غربی متمایز کرده و آن را در اوج تعالی، شکوه و جاودانگی قرار می‌دهد، نوع نگرش حضرت به انسان است. در نظام مددکاری متعالی و مترقی علوی است که امت واحده جهانی بایستی از حالت ضعف و انفعال فقر و ناتوانی خارج شده و با توجه به فرهنگ کار و تلاش، همت و خلاقیت بهره‌گیری صحیح از منابع و امکانات خدادادی، مبارزه با مفاسد اقتصادی، مصرف بهینه و جلوگیری از اسراف و تبذیر در جهت رشد و توسعه و تعالی جامعه گام برداشت و با تکیه بر نیروی خود‌باوری و اعتماد به نفس، توانمندی، اقتدار و قوت نظام اسلامی را ارتقا و افزایش داده و با حفظ عزت نفس و استقلال به مرحله خود‌اتکایی و توان‌بخشی رسید.
نوشتار حاضر، تلاش دارد با تطبیق‌دهی یافته‌های روز و آموزه‌های نهج البلاغه، رهیافتی جدید به منظور توجهی دقیق و متعالی به موضوع مددکاری حرفه‌ای ارائه دهد.