آیا رسول اکرم(ص) مردِ مدارا و مهربانی بود یا مردِ میدا ن‌های جنگ و سردمداری؟ برای پاسخ به این سؤال، ابتدا باید دید دین حضرت محمد(ص) دین صلح است یا دین جنگ.
استاد مطهری در کتاب سیری در سیره ائمه اطهار(ع)، به این پرسش چنین پاسخ می‌دهد:
«اگر کسی بپرسد آیا اسلام دین صلح است یا دین جنگ، ما چه باید جواب بدهیم؟ به قرآن رجوع می‌کنیم. می‌بینیم در قرآن، هم دستور جنگ رسیده و هم دستور صلح.  … اسلام نه صلح را به معنی یک اصل ثابت می‏پذیرد که در همه شرایط [باید] صلح و ترک مخاصمه [حاکم باشد] و نه در همه شرایط جنگ را می‌‏پذیرد و می‌گوید همه جا جنگ. صلح و جنگ در همه جا تابع شرایط است، یعنی تابع آن اثری است که از آن گرفته می‌شود».
بنابر این بعضی پیامبر را شخصی اقتدارگرا و ستیزه‌جو می‌خوانند و برخی او را فردی مهربان و بسیار صلح‌جو می‌دانند و دینِ اسلام را آیینِ آشتی و قرآن را کتابِ صلح و مدارا می‌دانند و هر دو گروه، برای اثباتِ قول‌شان به آیاتِ بسیاری از قرآن و اخبار فراوانی از تاریخِ اسلام استناد می‌کنند، مثل این که هر دو گروه، مستنداتِ گروهِ مخالف را نادیده می‌گیرند یا به نوعی آ نها را به تأویل می‌برند تا در مسیرِ منظرشان ناموجّه و نارسا بنمایانند. ممکن است گروه سومی هم باشد که بگوید: هر دو گروهِ پیشین اشتباه می‌کنند؛ زیرا حضرت محمّد(ص) نه قدرت‌گرا و جنگ‌جو بود و نه با همگان سر صلح و آشتی داشت، بلکه این دو ـ یعنی صلح و جنگ ـ را بسان وسیله‌ای برای رسیدن به اهدافش به کار می‌گرفت و پیش می‌برد.
این پژوهش در پی آن است که حق با کدام یک از این سه گروه است:
1_ آیا پیام‌آور اسلام، صلح و آشتی را مثلِ یک هدفِ اصلی و ریشه‌ای همیشه در پیشِ چشم داشت؟
2_ یا مانندِ مردمانِ روزگارش سخن و مقصودش را با شمشیر به کرسی می‌نشاند؟
3_ و یا از این دو – صلح و جنگ – بسان وسیله‌ای برای رسیدن به مقاصدش سود می‌جست؟
نویسنده در قالب ده فصل به همه مقولات و مباحث با رویکرد تحریف‌شناختی و به چشم تردید می‌نگرد، بنابر این نه به عنوان یک مؤمن و نه در مقام یک ملحد، قلم به دست نگرفته؛ بلکه صرفاً یک جست‌وجو و تکاپو و پژوهشی را آغاز کرده تا آفاقِ تازه‌ای را به روی پژوهش‌گران و جویندگان حقایق بگشاید.
مطالعه این کتاب را به همه جویندگان راه حق و حقیقت توصیه می‌کنیم.